Yol

Nereden başlanır nasıl devam edilir bilmiyorum.


Mükemmel bir insan olmadım. Mükemmel olmaya da çabalamadım zaten. Hatalarım oldu, belki de çok ileri gittim. Kendime ait bir çemberim vardı, dışına taşmamaya çalıştığım, sınırını net çizdiğim ve müdahale edilmesine izin vermediğim, daha doğrusu vermek istemediğim. Zamanla o çemberi daraltmaya başladım. Bazen bilerek, bazen farkına varmadan. Daralttıkça birer birer dışarıda kaldı arzularım.  İstediklerimi dışarıda bıraktım, kurallarımı dışarıda bıraktım. Sonunda o kadar daraldı ki çember, ben bile dışında kaldım.

Hayal ettim her gözlerimi kapattığımda, uyandığım her günün gecesinde. Malzemeden çaldım hep, kötülüğü katmadım hiç harcına, üstüme yıkıldı duvarları. Enkaz altında kaldım. Kabullenmek gerekirdi kötü günleri ve uykusuz geceleri. Ben istemedim. En sonunda hayal etmeyi de bıraktım. "Hayal kurmayınca daha mı kolay bu hayat sanki?" Hayal kurmayınca hedefim de olmadı. Günü kurtardım mı benden kralı yok. Yalnızca, keşke bir pakette 21 tane olsa diyorum bazen, o kadar.

Yol uzun, yol çatallı. Bizse fütursuzca yürüyoruz.

Sözlerimi bir kızın sevdiceğine yazdığı notu alıntılayarak bitiyor. Hepinize esenlikler diliyorum efendim.
"Bizim cümlemize hayat noktayı koyacak. İyi ya da kötü. Belki o noktadan sonra paragraf tamamlanır, belki de yeni bir cümleye büyük harflerle başlarız."